Vasthouden en loslaten

Wat gaat het toch snel. Onze meid is al weer twee maanden oud. Vorige week dinsdag was het tijd voor haar tweede bezoek aan het consternatieburau en kreeg ze haar eerste inentingen. Nou, consternatie alom!

Vasthouden
Die ochtend was ze nog vrolijker dan normaal. Het arme kind had geen flauw idee wat haar te wachten stond. Ook op het bureau was ze nog heel vrolijk. Ze volgde precies de bewegingen van onze wijkverpleegkundige en lachte breed naar haar terwijl ze de spuitjes stond klaar te maken. Nieuwsgierig keek ze hoe de eerste naald haar bovenbeen in ging en toen... zette ze het op een gillen! Boos schreeuwde ze het uit om dit onbegrijpelijke onrecht. Ik moest ook even slikken en probeerde haar op het bureau nog te kalmeren. Maar zelfs de superwarme, zachte cape die ik voor de gelegenheid had meegenomen wilde niet baten. Dan maar het meisje overstuur weer aangekleed en in de wagen gelegd. Toen we een paar stappen buiten hadden gezet, lag ze al in een diepe slaap.

Later die middag werd ze toch wat huilerig en hing ze als een warme vaatdoek (we kennen allemaal dat gevoel) op schoot. Ik vertrouwde het niet helemaal dus toch maar even getemperatuurd: 37,8, een lichte verhoging. Na flink veel knuffelen, heeft Peter-Bas haar een lekker warm badje gegeven en een paracetamol, en hebben we haar in haar koele wiegje gelegd. Het is natuurlijk maar klein leed, maar het is bijzonder om op zo'n moment de enige personen te zijn die alles weer goed kunnen maken voor haar. Niet alleen oppas en opvoeder, maar papa en mama.

Loslaten
De volgende dag was ze weer helemaal de oude. Gelukkig maar want we hadden weer een spannende dag voor de boeg: ik ging met Leah op intakegesprek bij het kinderdagverblijf waar ze straks vier dagen per week door gaat brengen. Het was erg leuk de dynamiek van de lieve leidsters met de baby's te zien. Het is een gloednieuwe locatie dus het ziet er allemaal strak uit. Ook Leah keek haar ogen uit. Het kan niet anders dan dat ze hier een goede tijd gaat hebben, maar toch moest ik ook nu even slikken. Gisteren was ik bij wijze van spreken nog de enige die haar kon troosten en binnenkort moet ik haar al loslaten in de wijde wereld.

Maar ik heb er alle vertrouwen in dat ze het naar haar zin zal hebben in het kinderdagverblijf. Qua karakter is ze namelijk hetzelfde als PB en ik. Ze is afwachtend, kijkt de kat uit de boom, en past zich aan aan de situatie. Verder is ze natuurlijk ook nog eens heel lief en makkelijk.

Wennen
Vandaag, maandag 7 maart, is Leah een half dagje naar het kinderdagverblijf gegaan om te wennen. Ik moest haar wakker maken om haar aan te kleden en mee te nemen. Ze lag blij op de commode, 'jee, ik krijg zo weer eten'. Haar gezicht betrok een beetje toen ik haar in plaats daarvan in de Maxicosi zette. Toen we naar buiten liepen, keek ze me vragend aan, 'gaan we niet eten?'. De juffen van het kdv hadden een lieve welkomstboodschap voor Leah op de deur gehangen en waren er helemaal klaar voor. Meteen werd er een flesje voor haar klaargemaakt. Ook Leah keek meteen nieuwsgierig haar ogen uit, dat ze best trek had was ze alweer vergeten. Maar was ik er eigenlijk wel klaar voor? Stiekem pinkte ik binnen al een paar traantjes weg, maar ik wilde natuurlijk niet overstuur weggaan. Leah moet niet gaan denken dat het heel dramatisch is, maar juist leuk. De andere baby's zagen er in ieder geval erg blij en tevreden uit. 'Je mag zo vaak bellen als je wil hoor' zeiden de juffen tegen mij. 'Mag ik dan misschien ook hier blijven? Ga ik stil in een hoekje zitten en alleen maar kijken, ik zal me nergens mee bemoeien' dacht ik bij mezelf, maar dat zei ik natuurlijk niet.
Met hangende schouders liep ik naar huis en ik heb echt wel een uurtje nodig gehad om mezelf bijeen te rapen. Ik heb niet gebeld, want ik wist heus wel dat het goed zou gaan. Toen ik net een beetje gewend was aan de tijd voor mezelf, mocht ik haar alweer op gaan halen. Ze had het prima naar haar zin gehad, twee keer lekker uit de fles gedronken en maar liefst anderhalf uur geslapen in het vreemde bedje.
Daarom zou je het niet verwachten, maar het heeft allemaal wel flink indruk op haar gemaakt. Onderweg naar huis (het is vijf minuutjes lopen) was ze al in slaap gevallen en hoewel ze net gegeten had, wilde ze toen we thuis waren al weer snel aan de borst. Daarna was ze erg moe en inmiddels is ze alweer zo'n twee uur in dromenland.
Vanochtend moest ik haar loslaten en dat was prima, maar vanmiddag bleek ze mij toch ook nog nodig te hebben. :)