Automotive genomineerd voor Website van het Jaar

Automotive-online.nl | Strijd om titel Website van het Jaar van start

Hebben jullie al gestemd voor Automotive-online als Website van het Jaar?

Oei!

Wat een makkelijk kind hebben wij toch. Altijd vrolijk, lachen tegen iedereen, vindt alles best. Waar hebben wij dat toch aan verdiend? Vragen we ons regelmatig af. Maar zelfs de grootste engeltjes hebben wel eens een mindere dag.

Vannacht om 3 uur zaten wij rechtop in bed van Leah die zichzelf en ons bruut wakker huilde. Ik pakte haar op waardoor ze meestal meteen tot rust komt, maar dit keer bleef ze maar krijsen. Alsof ze pijn had. Ook moest ze hevig hoesten en roggelen waarbij ze bijna paars aanliep. Geschrokken gingen we met haar in de huiskamer zitten. Toen ze wat kalmeerde, ging PB terug naar bed. Die moest immers vandaag weer werken terwijl ik mamadag heb. Na haar een tijdje op schoot te hebben gewiegd, viel ze in een lichte slaap maar zodra ik probeerde op te staan begon ze weer te piepen. Ik begon me steeds meer zorgen te maken, dit deed ze anders nooit. Zou ze ziek zijn? Wat kan ik doen? Op een gegeven moment was ze in slaap gevallen en ik doezelde ook weg. Toen kon ik haar op bed leggen en kon ik zelf ook nog anderhalf uur slaap pakken. Een lichte slaap, want ik werd van elk kreuntje uit haar kamer wakker.

Om kwart over 6, nog voor onze wekker ging, was het weer raak. Ze lag te krijsen op bed. Met wat moeite kreeg ik haar zover dat ze wat melk dronk waarna ze nog een uurtje sliep. Daarna was het de rest van de ochtend 'feest'. Ze bleef maar huilen tenzij ik haar droeg en met haar rondliep. Soms sukkelde ze even op schoot in slaap, maar dan moest ik niet proberen haar weg te leggen want dan begon ze weer van voren af aan. Ze had geen moment rust, laat staan dat er een lachje vanaf kon. Was deze snotterende huilbaby mijn dochter? Ik herkende haar niet meer.

Uiteindelijk heeft ze zich zo moe gemaakt, dat ze inmiddels al weer een paar uur ligt te slapen. In de box, want haar bedje durf ik nog niet aan. Ik ben niet meer bang dat ze ziek is, ze heeft geen koorts. Waarschijnlijk is het een groeisprongetje.

Volgens de theorie van "Oei ik groei" maken alle baby's op bepaalde momenten in hun ontwikkeling een groeispurt door. Van de een op de andere dag zijn ze gegroeid, maar hebben ze er ook ineens nieuwe vaardigheden bij. Ze worden wakker en plotseling ziet hun wereld er compleet anders uit. Dat is erg beangstigend en daarom worden ze op dat soort dagen huilerig, hangerig en willen veel vastgehouden worden. Na een paar dagen (of weken) gaat dat voorbij en zijn ze weer het zonnetje in huis. Plus, ze kunnen ineens weer nieuwe dingen! Ik ben benieuwd wat ze straks weer allemaal kan. Ik kan haast niet wachten. ;)

P.S. Ik had geen handen vrij om foto's te maken ven het betraande snotmonstertje, dus in plaats daarvan gewoon een paar plaatjes van onze mooie vrolijke meid zoals ze meestal is.

Update 18:00 uur
Toen ze vanmiddag wakker werd en haar flesje half had leeggedronken, voelde ze erg warm aan. Voor de zekerheid nog maar een keer temperaturen. 's Ochtends had ze namelijk een beetje verhoging gehad, maar dat was begin van de middag weggetrokken. Bleek ze nu ineens 38,9 graden koorts te hebben! Was er dus toch wat aan de hand. Nu maar aan de paracetamol en hopen dat ze snel beter wordt...

No more borstvoeding

Sinds afgelopen zondag, 3 april, krijgt Leah alleen nog maar flesvoeding.
Joepie! Dat betekent dat ik:
de nacht- en vroege ochtendvoedingen niet meer alleen hoef te doen,
die afschuwelijke voedingsbeha's aan de wilgen kan hangen,
ik weer alles kan eten en drinken wat ik wil,
niet meer perse losknoopbare of wegschuifbare kleding hoef te dragen,
me niet meer hoef terug te trekken om haar te voeden in het openbaar,
geen nachtelijke wet t-shirt contests meer heb!

Ik som maar even de positieve punten voor mezelf op, want het was wel even moeilijk afscheid nemen van onze intieme momentjes samen. Leah heeft precies drie maanden borstvoeding gehad. Na heftige opstartproblemen hebben we daar uiteindelijk alletwee erg van genoten.

Ik heb me echter van begin af aan voorgenomen dat ik niet zou gaan kolven op kantoor. Ieder z'n keuze uiteraard, maar als ik aan het werk ben, wil ik me daar ook honderd procent op kunnen richten. Me drie keer per dag een half uur terugtrekken om te kolven, past daar voor mij niet bij.

Voordat ik weer aan de slag ging, had ik daarom de borstvoeding overdag afgebouwd. Dat betekende dat ze drie keer uit de fles dronk en drie keer aan de borst. Sinds ze echter hele dagen naar het kinderdagverblijf gaat, is ze zo moe dat ze doorslaapt 's nachts. Heel fijn natuurlijk, maar daarmee viel al 1 voeding af.

Afgelopen week stond ik voor m'n werk tot 's avonds laat op een vakbeurs. Hartstikke leuk om te doen, maar daarmee viel ook de late avondvoeding aan de borst weg. Ik heb nog een paar dagen geprobeerd de ochtendvoedingen erin te houden, maar het werd steeds moeilijker m'n 'melkquotum' te halen. Daarom besloot ik de dag voor Leah's derde vermaanddag de laatste borstvoeding te geven. Het is goed zo. Gelukkig heeft PB nog wat mooie foto's van deze mijlpaal geschoten. En ze drinkt hartstikke goed uit de fles!

Verjaardagscadeautje

Morgen ben ik jarig (29 jaartjes jong forever!) maar m'n cadeautje heb ik stiekem al gehad: een Nikon D3100 spiegelreflexcamera. En daarmee kun je hele mooie artsifartsi foto's maken zoals deze:






Maar de echte reden dat Peter-Bas zo vrijgevig was, is natuurlijk de muze die we sinds begin dit jaar in huis hebben wonen. We hadden een 'echt' fototoestel nodig om haar schoonheid recht te doen. :)

Babbelen

Ze zeggen dat baby's of eerst leren lopen, of eerst leren praten. Nou het ziet ernaar uit dat Leah eerst van zich laat horen voordat ze haar eerste stapjes zet. Ze is in ieder geval al flink aan het oefenen. Ze is al een paar weken tegen mensen aan het lachen en brabbelen, maar tegenwoordig zijn levenloze voorwerpen ook goed genoeg om een gesprek mee te beginnen.

Zo praat ze tegen de beestjes van de mobiel boven haar box en kletst ze 's avonds tegen de lichtjes die ze buiten ziet als ze over m'n schouder hangt om een boertje te laten. Laatst hing ze over m'n schouder gefascineerd naar het patroon van de stoel op haar kamer te kijken. En uiteraard moest er even gekletst worden...

Vasthouden en loslaten

Wat gaat het toch snel. Onze meid is al weer twee maanden oud. Vorige week dinsdag was het tijd voor haar tweede bezoek aan het consternatieburau en kreeg ze haar eerste inentingen. Nou, consternatie alom!

Vasthouden
Die ochtend was ze nog vrolijker dan normaal. Het arme kind had geen flauw idee wat haar te wachten stond. Ook op het bureau was ze nog heel vrolijk. Ze volgde precies de bewegingen van onze wijkverpleegkundige en lachte breed naar haar terwijl ze de spuitjes stond klaar te maken. Nieuwsgierig keek ze hoe de eerste naald haar bovenbeen in ging en toen... zette ze het op een gillen! Boos schreeuwde ze het uit om dit onbegrijpelijke onrecht. Ik moest ook even slikken en probeerde haar op het bureau nog te kalmeren. Maar zelfs de superwarme, zachte cape die ik voor de gelegenheid had meegenomen wilde niet baten. Dan maar het meisje overstuur weer aangekleed en in de wagen gelegd. Toen we een paar stappen buiten hadden gezet, lag ze al in een diepe slaap.

Later die middag werd ze toch wat huilerig en hing ze als een warme vaatdoek (we kennen allemaal dat gevoel) op schoot. Ik vertrouwde het niet helemaal dus toch maar even getemperatuurd: 37,8, een lichte verhoging. Na flink veel knuffelen, heeft Peter-Bas haar een lekker warm badje gegeven en een paracetamol, en hebben we haar in haar koele wiegje gelegd. Het is natuurlijk maar klein leed, maar het is bijzonder om op zo'n moment de enige personen te zijn die alles weer goed kunnen maken voor haar. Niet alleen oppas en opvoeder, maar papa en mama.

Loslaten
De volgende dag was ze weer helemaal de oude. Gelukkig maar want we hadden weer een spannende dag voor de boeg: ik ging met Leah op intakegesprek bij het kinderdagverblijf waar ze straks vier dagen per week door gaat brengen. Het was erg leuk de dynamiek van de lieve leidsters met de baby's te zien. Het is een gloednieuwe locatie dus het ziet er allemaal strak uit. Ook Leah keek haar ogen uit. Het kan niet anders dan dat ze hier een goede tijd gaat hebben, maar toch moest ik ook nu even slikken. Gisteren was ik bij wijze van spreken nog de enige die haar kon troosten en binnenkort moet ik haar al loslaten in de wijde wereld.

Maar ik heb er alle vertrouwen in dat ze het naar haar zin zal hebben in het kinderdagverblijf. Qua karakter is ze namelijk hetzelfde als PB en ik. Ze is afwachtend, kijkt de kat uit de boom, en past zich aan aan de situatie. Verder is ze natuurlijk ook nog eens heel lief en makkelijk.

Wennen
Vandaag, maandag 7 maart, is Leah een half dagje naar het kinderdagverblijf gegaan om te wennen. Ik moest haar wakker maken om haar aan te kleden en mee te nemen. Ze lag blij op de commode, 'jee, ik krijg zo weer eten'. Haar gezicht betrok een beetje toen ik haar in plaats daarvan in de Maxicosi zette. Toen we naar buiten liepen, keek ze me vragend aan, 'gaan we niet eten?'. De juffen van het kdv hadden een lieve welkomstboodschap voor Leah op de deur gehangen en waren er helemaal klaar voor. Meteen werd er een flesje voor haar klaargemaakt. Ook Leah keek meteen nieuwsgierig haar ogen uit, dat ze best trek had was ze alweer vergeten. Maar was ik er eigenlijk wel klaar voor? Stiekem pinkte ik binnen al een paar traantjes weg, maar ik wilde natuurlijk niet overstuur weggaan. Leah moet niet gaan denken dat het heel dramatisch is, maar juist leuk. De andere baby's zagen er in ieder geval erg blij en tevreden uit. 'Je mag zo vaak bellen als je wil hoor' zeiden de juffen tegen mij. 'Mag ik dan misschien ook hier blijven? Ga ik stil in een hoekje zitten en alleen maar kijken, ik zal me nergens mee bemoeien' dacht ik bij mezelf, maar dat zei ik natuurlijk niet.
Met hangende schouders liep ik naar huis en ik heb echt wel een uurtje nodig gehad om mezelf bijeen te rapen. Ik heb niet gebeld, want ik wist heus wel dat het goed zou gaan. Toen ik net een beetje gewend was aan de tijd voor mezelf, mocht ik haar alweer op gaan halen. Ze had het prima naar haar zin gehad, twee keer lekker uit de fles gedronken en maar liefst anderhalf uur geslapen in het vreemde bedje.
Daarom zou je het niet verwachten, maar het heeft allemaal wel flink indruk op haar gemaakt. Onderweg naar huis (het is vijf minuutjes lopen) was ze al in slaap gevallen en hoewel ze net gegeten had, wilde ze toen we thuis waren al weer snel aan de borst. Daarna was ze erg moe en inmiddels is ze alweer zo'n twee uur in dromenland.
Vanochtend moest ik haar loslaten en dat was prima, maar vanmiddag bleek ze mij toch ook nog nodig te hebben. :)

Daar is ze dan!

"Hoezo dit jaar nog? Dat maak ik altijd nog zelf wel uit!"

Eindelijk na 41 weken en 6 dagen zwangerschap is op 3 januari 2011 om 23:59 onze prachtige dochter Leah geboren. Ze had het zo naar haar zin in mijn buik dat ze er echt niet uit zichzelf uit zou komen en de bevalling moest dus in het Wilhelmina Kinderziekenhuis worden ingeleid. Ik had daar erg tegenop gezien, maar het ging allemaal heel voorspoedig en naar omstandigheden natuurlijk. Van het moment dat ze de vliezen hadden gebroken totdat ik haar in mijn armen sloot duurde het elf uur, heel gemiddeld voor een eerste bevalling.

Tijdens mijn zwangerschap heb ik elke dag een foto van mijn buik gemaakt met de bedoeling daar een time-lapse-filmpje van te maken. Ik was niet heel erg consequent met de tijdstippen waarop ik de foto's nam, dus de belichting laat te wensen over, maar ik ben toch best tevreden met het resultaat. Dus bij deze nog een keer foto's van mijn zwangerschap, voordat ik jullie ga overladen met spam van onze wonderdochter! ;)

Wegens de nogal persoonlijke content heb ik het filmpje van Youtube gehaald. Als je hem wil zien, laat het me weten! Dan stuur ik je de url en wachtwoord om het filmpje te bekijken.