Golfen in Turkije

Vorige week zijn we voor de tweede keer naar Belek in Turkije gegaan om te golfen. Vorig jaar deden we dat ook samen met de ouders van Peter-Bas en mijn ouders. Dit jaar konden mijn ouders helaas niet mee. Ze wilden wel heel graag, maar vanwege een heftige blessure die mijn vader aan zijn schouder heeft, hebben ze helaas moeten annuleren. Ze vonden het ontzettend balen, maar wij natuurlijk ook. We hebben het leuk gehad met zijn vieren, maar ik moest toch best vaak denken aan hoe geweldig het was geweest als mijn ouders erbij hadden kunnen zijn. Uit het filmpje kun je goed opmaken dat ze wel veel in onze gedachten zijn geweest.

Qua golfspel ging het erg goed. Marlise kon ver slaan met haar square driver (ook wel liefkozend melkbus, ciabatta of apparaat genoemd). Ik heb geen driver - dat heb ik wel erg gemist - maar de tweedehands houten 5 van mijn moeder hielp me uit de brand en was mijn beste vriend deze vakantie. Ik had duidelijk vooruitgang geboekt ten opzichte van vorig jaar. Zelfs het contrast met een week ervoor was groot. Ik had toen een golfweekend van mijn werk, we liepen 18 holes op het belachelijk moeilijke Henry Chapel, waarbij ik nauwelijks een bal raak heb geslagen. Ik wijd het eraan dat ik vlak daarvoor nog les heb gehad en toen nieuwe aanwijzingen heb gekregen van mijn pro. Ik had precies die 18 holes nodig om ze me eigen te maken, waardoor het daarna zoveel beter ging. Hopen dat ik dat vast kan houden.
Peter-Bas heeft geweldig goed gespeeld in Turkije. Hij had een dag zelfs op handicap 28 gespeeld. Die gaat dus binnenkort qualifying doen. Thom (handicap 28,7) was een kei zoals altijd. Hij heeft wat chips gemaakt om akelig van te worden.
Kortom, het was een leuk weekje en we zijn weer naar huis gegaan met het voornemen toch wat vaker te gaan spelen. Als er liefhebbers zijn, laat het maar weten! De dagen worden langer en warmer...

Was alles maar konijnen

Heb je wel eens een boek gelezen dat zo herkenbaar was dat het over jou leek te gaan? Scary he? Ik had dat met de roman "Was alles maar konijnen" van Renske de Greef. Wat een super boek, wat mij betreft het boek van het jaar. Ik zou willen zeggen dat ik het iedereen kan aanraden, maar ik ben bang dat ik dan misschien mensen zou teleurstellen. Het zal lang niet iedereen zo aanspreken als het mij deed. Daarom raad ik het meiden (niet vrouwen) in de leeftijdscategorie twintig tot dertig jaar aan die van dieren en opa's houden. En vooral degenen die zich ooit wel eens stilletjes hebben afgevraagd of ze niet zonder het te weten psychisch gestoord zijn, en dachten dat de mensen om hen heen het wel wisten maar een toneelstuk speelden zodat ze het zelf niet te weten zouden komen. Vooral zij zullen ervan genieten.

Nog nooit heb ik een boek gelezen met een hoofdpersoon waar ik me zo mee kon identificeren. Dat is best beangstigend want om nou te zeggen dat het goed afloopt met Sarah... 

Ook ik hou van konijnen, leven in anonimiteit, en een beetje gek doen zonder dat je het kan helpen waardoor buitenstaanders denken 'wat een gek mens' maar je zelf wel beter weet (hoewel ik het niveau van gek doen van Sarah nooit zal evenaren). Ook ik gedraag me bij vlagen gestoord en bij vlagen intellectueel superieur waardoor ik me voor kan stellen dat mensen zich mateloos aan mij ergeren (sorry mensen). 

Ook ik had een geweldige, lieve, gekke opa die zich volledig mee liet voeren in mijn kinderlijke fantasie en er nog een schepje bovenop deed. Een leger van tuinkabouters inschakelen om een jong boompje te beschermen bijvoorbeeld. 

En ook ik bekijk het leven van een afstandje, observeer mensen en leef in mijn eigen wereldje. Gelukkig dit alles wel in veel mindere mate dan Sarah.

Mensen ga dit boek lezen en laat je meevoeren. Een heerlijk vakantieboek: niet te zwaar (zowel fysiek: 262 pagina's als geestelijk: ik had het in een halve week uit) maar het laat een onuitwisbare indruk achter.

Lentekonijntje

Vandaag was eindelijk een typische lentedag. Hij begon grijs en druilerig, maar tegen een uur of vijf werden ik en de andere corporate drones gewekt door een lekker zonnetje dat de kantoren verwarmde.

Na een lange dag intensief werken, liep ik van ons kantoorpand naar metrostation Heemstedestraat. Dat is een prettig wandelingetje van vijf minuten, aan de linkerkant langs een watertje waarvan ik bij god de naam niet weet, en aan de rechterkant een miniatuur excuus voor een parkje met bomen en gras. En daar zag ik hem. Geen idee wat hij daar deed, maar hij zat er lekker te grazen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Een wild konijntje. Althans het zag eruit als een wild konijntje, en ik zie mezelf toch wel als een soort van expert.
Ik probeerde een foto te maken maar ik geloof dat ze het monster van Loch Ness wel eens beter hebben kunnen vastleggen.

Maar gelukkig heb ik het bewijs ook op film...

Ik had in dit veldje wel een paar keer een overduidelijk tam konijntje zien zitten. Maar deze ben ik al een tijd niet meer tegen gekomen. Die zal het waarschijnlijk niet gered hebben. Ook zie ik vanuit de metro bij station Sneevlietweg regelmatig een paar knalgroene papegaaien rondvliegen. Zouden die ontsnapt zijn of worden die gewoon elke dag zo uitgelaten? Hoe dan ook, een wild konijn zo midden in Amsterdam vind ik toch wel bijzonder.